Geschiedenis
In een wereld die in rap tempo ontkerkelijkt, is Dopersduin niet van deze wereld. Verdieping gebeurt hier terloops, als vanzelf.
Twee hectare aan de voet van de ‘Catrijper Zandheuvel’. Houten gebouwen in neokoloniale stijl, ontworpen door architect W. Knuttel. Licht en luchtig, veel glas en rondom veranda’s onder de rieten kap. Hoofdgebouw met eetzaal en serre, een kerkgebouw. Drie slaaphuizen met zeer eenvoudige slaapkamers. Een eenvoudig privaathuisje daartussen. Zo opende het Doopsgezind Broederschapshuis Schoorl in 1932 haar deuren. In de wereld, maar niet van de wereld.
Een plek voor bezinning en ontspanning, om het persoonlijk geloofsleven en de gemeenschapszin van Doopsgezinden te inspireren. Open voor alle gezindten, voor ieder die zich thuisvoelt. Mensen van zoeken en bevragen, van groei. ‘Maak sluimerende krachten mobiel’ Zon, zand, lezingen, corvee, zingen, bidden, meer corvee, en ondertussen bloeiden vriendschappen voor het leven. Eenvoudig, sober, warm, vriendelijk. Eigen. Thuis.
In 1939 vonden uit Duitsland gevluchte Joden tijdelijk een plek in ons huis, tot ze in 1941 naar Kamp Schoorl werden gebracht, op een steenworp afstand. En vandaar vooral naar Mauthausen. Duitse soldaten werden ingekwartierd in het broederschapshuis. Grote delen van de slaaphuizen en de kerk verdwenen in de winter van 1944 in de kachel. De bijbel werd door omstanders van de vuilniskar gered (en na de oorlog teruggegeven). Ondanks de grote tekorten aan, nou ja, alles, wisten de doopsgezinden al in 1948 twee slaaphuizen terug te bouwen.
Van steen dit keer. Begin jaren 50 volgde de kerk. Ook steen. Een ezel, tenslotte… Begin jaren zestig volgde koud en warm (nou ja, het idee ervan) stromend water in de slaaphuizen, en een heus badgebouw met douches. In de jaren tachtig werden in één van beide slaapgebouwen kamers samengevoegd om badkamers te realiseren. Er werden vergaderzalen toegevoegd aan het hoofdgebouw. Want ineens ontving men ook ‘groepen van buiten’.
In de jaren negentig werd een faillissement ternauwernood afgewend. Het huis ging een jaar dicht, en werd op pure wilskracht van de gemeenschap opnieuw doorgestart, met vrijwilligers. Sinds die tijd vormen vrijwilligers hart en ziel van het huis, samen met de gasten uit de gemeenschap. Dit huis is de verantwoordelijkheid van velen. Het is het thuis van velen. Alle leeftijden, alle windstreken, alle lagen van de bevolking, alle gezindten.
In 2009 werd het derde slaaphuis gerealiseerd, passend bij deze tijd en toch vertrouwd sober. De naam van het huis werd aangepast naar Dopersduin. Met groot zelfvertrouwen werd begonnen aan de plannen voor de nieuwbouw van het oudste slaaphuis, slaaphuis 1. Een administrateur verduisterde echter het daartoe gespaarde geld en liet een administratieve chaos achter... Maar ook een grote saamhorigheid onder gasten en vrijwilligers.
Sterker dan ooit tevoren is Dopersduin een broederschapshuis. In een wereld die in rap tempo ontkerkelijkt is Dopersduin niet van deze wereld. Verdieping gebeurt hier terloops, als vanzelf.
Een grote, diverse netwerkgemeenschap verspreid over het hele land, weet zich hier ten diepste thuis én komt hier thuis, in weken en weekenden. Er wordt gedoopt, beleden, gezongen, gebeden. Eenvoudig, sober, warm, vriendelijk. Eigen. Thuis.
Sinds het begin van 2020 stond de wereld op zijn kop.
Juist ook tijdens de Covid-19 pandemie bleef Dopersduin een plek waar ruimte is, letterlijk, om elkaar te ontmoeten. Nabijheid op afstand. Het terrein is groot, de ruimtes nog steeds licht en luchtig. Tegen de achtergrond van onze gemeenschap is er ruimte voor kleine groepen die zich hier thuis voelen.
90 jaar Dopersduin
klik hier voor verschillende krantenartikel
Gemeenschap
Doopsgezind
Vrijwilligers
Gemeenschap